Publikacja pokazuje wojnę i kampanie wojenne widziane z perspektywy kawalerzysty, należącego do formacji, ktĂłra prowadziła szarże, lecz przede wszystkim wspomagała na polu walki oddziały zmechanizowane. Autor wspomina nie tylko efektowne ataki na lance i szable oraz wypady konne, ale także - niezafałszowany i wolny od propagandy - obraz codziennego życia w Armii Czerwonej.

W opracowaniach dotyczących II wojny światowej często przemilcza się cichą acz brutalną kampanię Związku Radzieckiego wymierzoną przeciwko obywatelom polskim, kampanię, ktĂłra - jak już obecnie to wiemy - skutkowała zbrodniami wojennymi, do odpowiedzialności za ktĂłre radziecki, a potem rosyjski rząd przyznał się dopiero niedawno. Ten epizod historii europejskiej, skryty w cieniu Holokaustu, jest często pomijany. Wesley Adamczyk w swoich wspomnieniach udziela głosu setkom tysięcy ofiar sowieckiego barbarzyństwa.

Adamczyk był małym chłopcem, kiedy razem z matką i rodzeństwem deportowano go z wygodnego domu w Polsce na Syberię w maju 1940 roku. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i ostatecznie stał się jedną z ofiar rzezi katyńskiej, w ramach ktĂłrej zginęły dziesiątki tysięcy polskich oficerĂłw. Wymuszony rozpad rodziny i deportacja w 1940 roku stanowiły początek dziesięcioletniej odysei, podczas ktĂłrej rodzina Adamczyka trapiona głodem i chorobami doświadczyła życia w skrajnych warunkach bytowych, początkowo w Związku Radzieckim, a potem w Iranie, gdzie matka autora uległa skrajnemu wyczerpaniu po morderczej ucieczce od SowietĂłw. Adamczykowi udało się przetrwać jakoś wędrĂłwkę z kraju do kraju, życie w obozach dla uchodźcĂłw albo domach obcych ludzi i zachować godność wśrĂłd wszystkich okropności wojny.

Kiedy BĂłg patrzył w inną stronę to zapis wspomnień z dzieciństwa przeżytego w niewysłowionych okolicznościach, opowieść, ktĂłra nie tylko rzuca światło na jeden z najmroczniejszych okresĂłw historii Europy, ale jest także opowieścią o utracie niewinności i o walce z rozpaczą, ktĂłra przeniknęła do serca małego chłopca. I jest to rĂłwnież książka pokazująca, czym był komunizm i jacy byli jego zaprzedani rzecznicy, książka głęboka i szczera, ktĂłra daje świadectwo doświadczeniom wojennym jednej rodziny i stanowi kronikę epizodĂłw, ktĂłrym historia do dziś nie oddała sprawiedliwości.

Wspomnienia żołnierza 24. Dywizji Pancernej, ktĂłry po zakończeniu szkolenia trafił na front w październiku 1942 roku, gdy jednostka walczyła pod Stalingradem, i przeszedł cały jej szlak bojowy, aż do walk nad Wisłą w sierpniu 1944 roku, kiedy to po raz kolejny został ranny. Następnie brał udział w walkach w Prusach Wschodnich, m.in. w odbiciu Nemmersdorf, ktĂłrego mieszkańcy zostali zmasakrowani przez Armię Czerwoną. PĂłźniej otrzymał przydział do Korpusu Pancernego Grossdeutschland, a końca wojny, lecząc się z kolejnej rany, doczekał w Sudetach. Wraz z innymi rannymi został przez AmerykanĂłw wydany Rosjanom i jedynie własnej pomysłowości oraz determinacji zawdzięczał uniknięcie wywĂłzki na Syberię.
Odznaczony Żelaznym Krzyżem I i II Klasy, Nahkampfspange II Klasy (Srebrna Odznaka za Walkę Wręcz), przyznawaną za co najmniej 30 dni walki wręcz, oraz złotą Verwundenabzeichen (Odznakę za Rany najwyższego stopnia) przyznawaną m. in. za odniesienie pięciu ran.